#5 2020 loopt bijna op zijn einde… dat werd tijd! Een bijzonder jaar dat ruimte liet voor even bijzondere initiatieven en nieuwigheden. Deze week delen de 5 redactieleden van Gondola het idee, het concept of de innovatie die hen het meest is bijgebleven. Afsluiten doen we met Christophe Sancy.
Een kleine terugblik op 2020 in de vorm van een denkbeeldige dialoog tussen de handel die huilt en de handel die lacht, leunend tegen de toog van het retailcafé. Gemaskerd, natuurlijk. Gondola luistert naar het gesprek...
- Hoe ging het dit jaar?
- Begin er niet over. Ik ben nog steeds in shock.
- Hoezo?
- Kijk je wel TV? Luister je naar de radio? Of lees je soms Gondola?
- Ja, natuurlijk, en dan?
- Dan zou je moet weten dat 2020 voor ons, non-foodretailers, een vervloekt jaar was. De ellende begon al op 18 maart, met de verplichte winkelsluiting, als gevolg van de eerste lockdown…
- Het was noodzakelijk, toch?
- Ja, dat klopt. Weet je, we zijn niet roekeloos, we hebben een gevoel van verantwoordelijkheid. En er zijn altijd roekeloze mensen in de bevolking, zelfs al zijn ze in de minderheid… Dat is wat de dingen soms ingewikkeld maakt, de moeilijkheid om te kunnen rekenen op de zelfdiscipline van iedereen... Maar met jou ging het heel goed, nietwaar?
- We deden het ook niet zo goed. Iedereen werd geraakt. Ook al is het waar dat wij, supermarkten, grotendeels buiten schot bleven. Het enige probleem dat wij hadden was het hamstergedrag. We schamen ons inderdaad een beetje om onze verkoopcijfers te zien stijgen, terwijl het water anderen aan de lippen staat. We dachten dat het tijdelijk zou zijn. Maar de verkoop bereikt nog steeds recordhoogtes. Wat wil je? De vlaggen bij de horeca hangen halfstok, de mensen zijn thuis, ze koken. Ze vallen terug op de kleine pleziertjes die ze nog over hebben. En ze kunnen ook niet naar het buitenland om te genieten van een deugddoende vakantie…
- Het is dus geen crisis voor iedereen!
- Let op, we hebben ook uitzonderlijke kosten gehad en moesten aan de vraag blijven voldoen. Er moesten veiligheidsmaatregelen worden genomen en we moesten voldoen aan de verwachtingen of eisen van de sociale partners...
- Een luxeprobleem, vind je niet? Ik had graag gezien dat mijn rekken leeg waren, in plaats van mijn parking. We moesten wachten tot 11 mei om onze deuren weer te openen, weliswaar gespreid. En toen moesten we weer dicht met Allerheiligen en begin december. Het is soms moeilijk te slikken, om te begrijpen dat je niet essentieel bent. Of iets minder dan je buurman.
- Maar heb je je terug kunnen herpakken? Ben je solidair geweest?
- Oh, je weet wel, altijd hetzelfde verhaal. Hetzelfde wantrouwen tussen de kleintjes en de groten. Neem bijvoorbeeld de solden. Dat is nogal een discussie geweest. En uiteindelijk, een grote teleurstelling...
- We hebben je af en toe een handje geholpen, toch? We hebben een beetje plaats voor je gemaakt in onze rekken?
- Dat klopt. Ik denk dat we toch een beetje complementair zijn. Het enige waar we allemaal bang voor zijn is...
- COVID-19?
- Ja, natuurlijk. Maar er is ook nog dat andere, je weet over wie ik het heb. Degene die geen winkel of gezicht heeft, maar begint met een "e" en vaak eindigt met ".com". Voor hem zijn de zaken dit jaar goed gegaan. Wat hebben ze gereden, de bestelwagens… Ben je bang voor hem?
- Ja en nee. Het duurt nog wel even vooraleer mensen stoppen om naar onze winkels te komen. We hebben trouwens de juiste spelers in ons team. Ondanks dat het soms erg goed werkte, in sommige gevallen, konden de benen niet meer volgen. We moeten ons bewapenen. En hij is niet alleen. Er zijn ook anderen die van dit alles profiteren. We zien ze niet graag knabbelen aan onze koek, zelfs al gaat het om een klein deeltje. Daarom zijn we ook wendbaar en mobiel, we brengen inspiratie voor de klant.
- Ik moet zeggen dat je je supermarkt erg goed hebt uitgebaat. Petje af voor jou!
- En ik vond jou dapper in de non-foodsector...
- We hadden geen keuze. Vooral toen we de tweede lockdown hadden in november.
- Een schok?
- Ja, om nog maar te zwijgen van degene die de minister noemde. Hij zei het goed. Dat we niet echt het probleem waren, maar dat het de bedoeling was om een schok te creëren.
- En?
- We hadden er een beetje onze twijfels over, maar het feit dat we het op die manier vernamen was weer een nieuwe schok…
- Maar nu gaat alles weer goed, niet? Je bent herstellende, je hebt je deuren weer open.
- Dat is iets, ja. Het is beter dan kapper zijn en nog steeds je deuren dicht moeten houden. Al moeten sommigen van ons vechten en anderen hebben hun deuren voorgoed gesloten...
- Inderdaad, maar de coronacrisis verklaart niet alles. Voor sommigen was dat de doodsteek…
- En voor anderen, de pech dat ze niet de juiste therapeut gekregen hebben…
- En nu maak je je klaar voor de solden, neem ik aan? Hoe gaan die eruitzien?
- Och, altijd hetzelfde verhaal… Het laatste woord is er nog niet over gezegd…
- Nou, we gaan niet alles somber inzien…
- Je hebt gelijk. We zien elkaar nog wel, houden contact, hier aan de bar, op Gondola Day of op de Gondola Gala Night. Digitaal of niet, er was veel volk aanwezig en dat is hartverwarmend...
- En het vaccin komt eraan! Dat zou ons moeten geruststellen, ook al zal het nog veel geduld en voorzichtigheid vergen. De naald vrezen we niet. Maar we zijn allemaal een beetje bang van de pil, de economische pil. Dat ze moeilijk te slikken is. Dat er neveneffecten zijn, op lange termijn, op de koopkracht...
- Wat wil je, wonderen bestaan niet…
- Weet je wat ze in dat geval zeggen?
- Nee?
- What doesn’t kill you, makes you stronger… Maar ik ga je nu laten. Ik moet mijn rekken gaan vullen. Nu de horeca dicht is en de mensen wakker worden in hun bubbel, moet ik hen in hun behoeften voorzien…
- Ik moet ook cadeaus inpakken. Succes!
- Ik wens je alvast een gelukkig Nieuwjaar! En bovenal, een goede gezondheid...
- Jij ook een goede gezondheid! En aan jullie allemaal!
